Παλιότερα κάθε ναυτότοπος στα νησιά και στις παραλιακές περιοχές της ηπειρωτικής χώρας είχε το δικό του καρνάγιο στο οποίο χτίζονταν μεγάλα καράβια και μικρότερα σκαριά για να καλύψουν τις ναυτικές δραστηριότητες των θαλασσινών (όπως το εμπόριο, την αλιεία, την σπογγαλιεία, και τις επικοινωνίες).
Σήμερα έχουν μείνει λιγοστά ξυλοναυπηγεία και συνήθως έχουν περιορισμένο κύκλο εργασιών, γιατί πολλές από αυτές τις δραστηριότητες έχουν εκλείψει και άλλες καλύπτονται με διαφορετικούς τρόπους. Τα ξυλοναυπηγεία που έχουν απομείνει συνεχίζουν μια παράδοση αιώνων και συχνά οι επισκέπτες στους χώρους «γέννησης» των καϊκιών διαισθάνονται την «αύρα» μιας παλιότερης εποχής, που αναδύεται μέσα από τις οσμές των ξύλων, τους ήχους των εργαλείων, τις αποχρώσεις του μίνιου, και τα σχήματα των πολλών καμπύλων χναριών στους τοίχους των εργαστηρίων.
Στα περισσότερα εργαστήρια ξυλοναυπηγικής που υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα γίνονται κυρίως επισκευές και συντηρήσεις ξύλινων καϊκιών παρά νέες κατασκευές. Ωστόσο δυνητικά θα μπορούσαν τα περισσότερα από αυτά να αναλάβουν την κατασκευή ενός νέου καϊκιού. Οι παραγγελίες όμως είναι περιορισμένες και οι μάστορες λιγοστοί. Έτσι τα σκαρώματα νέων ξύλινων καϊκιών είναι σπάνια. Στα τέλη του 20ου αιώνα υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο κατασκευάζονταν πάνω από εκατό καΐκια σε όλη την Ελλάδα. Σήμερα η παραγωγή αυτή δεν ξεπερνά τα δέκα σκαριά τον χρόνο.
Η πλατφόρμα «Τα καΐκια και η ναυπηγική τέχνη στη νεότερη πολιτιστική κληρονομιά» έχει επικοινωνήσει με όλα τα εργαστήρια που σημειώνονται στο χάρτη και μπορεί να προωθήσει τα στοιχεία επικοινωνίας για το κάθε ένα από αυτά μετά από την παροχή σχετικής άδειας.
