Παλιότερα κάθε ναυτότοπος στα νησιά και στις παραλιακές περιοχές της ηπειρωτικής χώρας είχε το δικό του καρνάγιο στο οποίο χτίζονταν μεγάλα καράβια και μικρότερα σκαριά για να καλύψουν τις ναυτικές δραστηριότητες των θαλασσινών (όπως το εμπόριο, την αλιεία, την σπογγαλιεία, και τις επικοινωνίες).

Σήμερα έχουν μείνει λιγοστά ξυλοναυπηγεία και συνήθως έχουν περιορισμένο κύκλο εργασιών, γιατί πολλές από αυτές τις δραστηριότητες έχουν εκλείψει και άλλες καλύπτονται με διαφορετικούς τρόπους. Τα ξυλοναυπηγεία που έχουν απομείνει συνεχίζουν μια παράδοση αιώνων και συχνά οι επισκέπτες στους χώρους «γέννησης» των καϊκιών διαισθάνονται την «αύρα» μιας παλιότερης εποχής, που αναδύεται μέσα από τις οσμές των ξύλων, τους ήχους των εργαλείων, τις αποχρώσεις του μίνιου, και τα σχήματα των πολλών καμπύλων χναριών στους τοίχους των εργαστηρίων.