Καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα τα αλιευτικά σκάφη παραμένουν τα κυριότερα δημιουργήματα των ξυλοναυπηγείων. Εδώ και 30 χρόνια, μετά την πρώτη εφαρμογή του κανονισμού της Ευρωπαϊκής Κοινότητας για μείωση του αλιευτικού στόλου έχουν καταστραφεί μοναδικά δείγματα της ελληνικής ναυπηγικής παράδοσης. επιφέροντας καίριο πλήγμα στο απόθεμα της ναυτικής πολιτιστικής κληρονομιάς.
Η υπέρμετρη επιδότηση της διάλυσης των παλαιότερων αλιευτικών σκαφών στο πλαίσιο της ανανέωσης του αλιευτικού στόλου, που συνέχισε μέχρι σήμερα από όλους τους Ευρωπαϊκούς Κανονισμούς στις προγραμματικές περιόδους, οδήγησε χιλιάδες ξύλινα αλιευτικά καΐκια στην καταστροφή.
Τα ξύλινα καΐκια μειώνονται ραγδαία, ενώ κυριαρχούν πλέον τα σκάφη μαζικής παραγωγής που είναι κυρίως πλαστικά. Η κατάσταση αυτή έχει πολλαπλές αρνητικές επιπτώσεις στον πολιτισμό και στο περιβάλλον. Η επανεξέταση αυτού του μέτρου, με στόχο την ανάσχεση των αρνητικών επιπτώσεών του, πρέπει να αποτελεί ζητούμενο για τις επόμενες προγραμματικές περιόδους.
Η σύνδεση της προσπάθειας για τον εκσυγχρονισμό της αλιείας και την προστασία των ιχθυαποθεμάτων με την καταστροφή των δημιουργημάτων της ελληνικής ξυλοναυπηγικής παράδοσης είναι ατυχής, αντιπαραγωγική, αντιαναπτυξιακή με την ευρύτερη έννοια, και πρέπει επιτέλους να διασφαλιστεί θεσμικά ότι δεν θα επαναληφθεί ποτέ πια. Τέλος, πρέπει να βρεθούν άλλοι τρόποι για την πιστοποίηση της εξόδου των ψαράδων από το επάγγελμα χωρίς να επιδοτείται η καταστροφή των δημιουργημάτων της ναυπηγικής παράδοσης, την οποία το Υπουργείο Πολιτισμού προσπαθεί να υποστηρίξει και έχει εγγράψει στην Άυλη Πολιτιστική Κληρονομιά.
